دل رسول خدا بی قرار و شیدا بود
اگرچه از نوه ی خویش ، دور بود آن شب
نگاه عایشه خویان شرار ِ آتش داشت ..
و چشمهای حسودان که کور بود آن شب
...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : يکشنبه 1388/06/15
چنان شکفت که تا بی کران معطر شد
| شکوفه بود و شعف بود و شور بود آن شب |
| ستاره بود و سحر بود و نور بود آن شب |
| علی میان مناجات خنده بر لب داشت |
| قنوت فاطمه مست سرور بود آن شب |
| یگانه حجت حی خدا پدر شده بود .. |
| بساط جود و کرم جور ِ جور بود آن شب |
| دل رسول خدا بی قرار و شیدا بود |
| اگرچه از نوه ی خویش ، دور بود آن شب |
| نگاه عایشه خویان شرار ِ آتش داشت .. |
| و چشمهای حسودان که کور بود آن شب |
| برات ِ دشمن زهرا و حیدر و احمد |
| به یمن آمدنش خاک گور بود آن شب |
تمام بغض دل از شعر ِ گفته پیدا بود |
و سهم شاعر دلخسته ای تبری بود ! .. |
| چنان شکفت که تا بی کران معطر شد |
| و چشم فاطمه آماج گرم کوثر شد |
| بهشت زیر قدوم تمام مادر هاست |
| چراکه فاطمه انسیه گشت و مادر شد |
| نسیم عاطفه ی مادری وزید آری |
| و در تلاطم آن عالمی شناور شد .. |
| کریم آمد و در اولین تبسم او .. |
| کرامت و کرم ذوالجلال باور شد |
| در ازدحام ملایک امین وحی خدا .. |
| حدیث عشق بخواند آنقدر که از بر شد ! |
| برای دشمنی دشمنان ثارالله .. |
| هلا که تا به ابد خاک گور بستر شد .. |
تمام بغض دل از شعر ِ گفته پیدا بود |
و سهم شاعر دلخسته ای تبری بود ! .. |
| مدینه از نفسش رشک ملک کنعان شد |
| دخیل حسن حسن گشت و یوسفستان شد |
| ابوتراب دلش را به دست کوثر داد |
| تمام عرصه ی هفت آسمان گلستان شد |
| کریم آمد فریادِ اَین سایل ؟ زد ! |
| که بی نیاز شدن از زمانه آسان شد |
| خدا به دست هنرمند یش قلم بگرفت |
| تمام خلقت از این خلق ، مات و حیران شد |
| نگاه فاطمه سرمست چشمهایش بود |
| سرود و زمزمه گردید و غرق باران شد |
| - بخواب ای گل زیبای آرزو هایم |
| که خواب عایشه خویان دگر پریشان شد |
تمام بغض دل از شعر ِ گفته پیدا بود |
| و سهم شاعر دلخسته ای تبری بود ! .. |
| نسیم صبح قیامت شمیم گیسویت |
| نگارخانه ی فردوس طاق ابرویت |
| چگونه از تو بگوید زبان الکن شعر |
| که در عقول نگنجد شمیمی از بویت |
| چگونه آینه باید تو را نشان بدهد؟ |
| که خود شده است صمیمانه محو در رویت |
| تو صلح کردی و جنگید قدرت صبرت |
| شگفت مانده جهان از عطوفت خویت |
| خدا گواه بوَد زانکه نرم شد دل سنگ |
| ز نرمی سکنات ِ کلام دلجویت |
| دلم گرفته که ای کاش زایرت بودم |
| و دست بوس ضریحت ، نه ! تربت کویت |
| تمام بغض دل از شعر ِ گفته پیدا بود |
| و سهم شاعر دلخسته ای تبری بود ! .. |
| چه می شود که شبی بر تو میهمان باشم |
| انیس خلوت شبهای آسمان باشم |
| چه میشود که شبی شمع غربتت گردم |
| بسوزم از غم و من نیز بی نشان باشم |
| چه میشود سحری سجده گاه من باشی |
| و من کنار مزار تو سایبان باشم |
| چه میشود که دعایی کنی برای دلم .. |
| چو عمق سادگی عشق بیکران باشم |
| چه میشود که نگاهی کنی به طبعم باز |
| به مدح خاک مزارت قصیده خوان باشم |
| خدا کند که بمیرم به پشت دیوارت |
| فدای آمدن صاحب الزمان باشم |
تمام بغض دل از شعر ِ گفته پیدا بود |
| و سهم شاعر دلخسته ای تبری بود ! .. |
مصطفی فهری - تبیان
